
Български народни обичаи за дъжд
Сушата, която е настъпвала в края на пролетта и е продължавала през цялото лято, е била много опасна за хората, които са изкарвали своята прехрана със земеделие, а в минало те са били много. И за да бъде избегната тази суша и земята да се напои с благотворен дъжд, хората правели обичаи с различна религиозно-магическа основа, чрез които, според техните вярвания, щели да изпратят своя молебен към Господ и той щял да ги омилостиви и да спаси реколтата им.

Най-обикновеният от тези обреди за дъжд бил обичаят Покръсти - ходене с кръстове. Той се правел най-често между Великден и Петровден, но също и по всяко време на годината, когато сушата била много продължителна и опасна. Иначе казано, фиксирана дата за него в календара нямало.
Мъже, жени и деца с икони в ръце, и свещениците, които ги водели, обикаляли по полята и пеели:
Кръсти насам, Бога молам, Господи помилуй!
Да зароси ситна роса,
Ситна роса берекетна,
Да навади берекето,
Берекето - вино, жито,
Пчениците да пояси,
А аржите до стреите,
Царевките до гредите!
От два класа шиник жито,
От две зърна две мешиня,
По полето мед и мляко,
Мед и мляко, вино, жито,
Да се хранят сиромаси,
Сиромаси, сирачиня.
В стихотворението “Покръсти” от Костадин Миладинов се разказва как три месеца не било валяло въобще - слънцето горяло страшно, тревата станала на пепел, а сиромасите не вярвали, че ще оживеят до другата година. Тогава, поповете потеглили с целия народ през полето, носейки и кръстове и молейки се:
Скръсти одат, вишний бога молят…
Господи помилуй нас грешни!